امنیت
فهرست مطالب
در شماره گذشته، با روش‌های عیبیابی پیشنهادی سیسکو در ارتباط با آدرس‌های آی‌پی آشنا شدیم. در این بخش، مبحث فوق را ادامه می‌دهیم تا شناخت بهتر و دقیق‌تری در این زمینه به دست آوریم.
خوب، اکنون که می‌توانید آدرس‌های آی‌پی پیکربندی‌شده نادرست روی میزبان‌ها را تشخیص دهید، اگر یک میزبان آدرس آی‌پی نداشته باشد و شما نیاز به اختصاص یک آدرس داشته باشید، چه می‌کنید؟ شما باید سایر میزبان‌های موجود در شبکه محلی را به دقت بررسی کرده و شبکه، ماسک و گیت‌وی پیش‌فرض را پیدا کنید. بیایید چند مثال در مورد چگونگی یافتن و اعمال آدرس‌های آی‌پی معتبر به میزبان‌ها را بررسی کنیم.
شما باید آدرس‌های آی‌پی یک سرور و یک روتر را در یک شبکه محلی اختصاص دهید. زیرشبکه اختصاص داده شده در آن سگمنت 192.168.20.24/29 است. روتر باید اولین آدرس قابل استفاده و سرور باید آخرین شناسه میزبان معتبر را دریافت کند. آدرس آی‌پی، ماسک و دروازه گیت‌وی اختصاص داده شده به سرور چیست؟
برای پاسخ به این سوال، باید بدانید که /29 یک ماسک 255.255.255.248 است که یک بلوک با اندازه 8 را فراهم می‌کند. زیرشبکه برابر با مقدار 24 شناخته می‌شود، زیرشبکه بعدی در بلوک 8، 32 است، بنابراین آدرس پخشی زیرشبکه 24، 31 است و محدوده آدرس‌های میزبان معتبر 25 تا 30 است.
آدرس IP سرور: 192.168.20.30
ماسک سرور: 255.255.255.248
دروازه پیش‌فرض: 192.168.20.25 (آدرس IP روتر)
برای درک بهتر سناریو، به شکل زیر دقت کنید. اکنون، مشکل را باید به چه شکل حل کنیم؟ در این سناریو قصد داریم میزبان معتبر را پیدا کنیم.
به آدرس آی‌پی روتر روی رابط Ethernet0 نگاه کنید. چه آدرس آی‌پی، ماسک زیرشبکه و محدوده آدرس‌های میزبان معتبری می‌تواند به این میزبان اختصاص داده شود؟ آدرس آی‌پی رابط Ethernet0 روتر 192.168.10.33/27 است. همان‌طور که قبلا می‌دانید، /27 یک ماسک 224 با اندازه بلوک 32 است. رابط روتر در زیرشبکه 32 قرار دارد. زیرشبکه بعدی 64 است، بنابراین آدرس پخشی زیرشبکه 32، 63 و محدوده آدرس‌های میزبان معتبر 33 تا 62 خواهد بود.
آدرس آی‌پی میزبان: 192.168.10.34–62 (هر آدرسی در این محدوده به جز 33 که به روتر اختصاص داده شده است)
ماسک: 255.255.255.224
دروازه پیش‌فرض: 192.168.10.33
شکل زیر دو روتر را با پیکربندی‌های Ethernet که از قبل اختصاص داده شده‌اند نشان می‌دهد. آدرس‌های میزبان و ماسک‌های زیرشبکه HostA و HostB چیست؟
روتر A دارای آدرس IP 192.168.10.65/26 و روتر B دارای آدرس آی‌پی 192.168.10.33/28 است. پیکربندی‌های میزبان چیست؟ رابط Ethernet0 روتر A در زیرشبکه 192.168.10.64 و رابط Ethernet0 روتر B در شبکه 192.168.10.32 قرار دارد.
آدرس آی‌پی میزبان A: 192.168.10.66–126
ماسک میزبان A : 255.255.255.192
دروازه پیش‌فرض میزبان A: 192.168.10.65
آدرس آی‌پی میزبان B: 192.168.10.34–46
ماسک میزبان B: 255.255.255.240
دروازه پیش‌فرض میزبان B: 192.168.10.33
در شکل زیر دو روتر را مشاهده می‌کنید. شما باید رابط S0/0 را روی روتر A پیکربندی کنید. آدرس آی‌پی اختصاص داده شده به لینک سریال روی روتر A، برابر با 172.16.17.0/22 است (مشخص است که آدرس مذکور، یک آدرس زیرشبکه نیست، بلکه یک آدرس آی‌پی میزبان معتبر روی آن رابط است. اکثر افراد این مورد را نادیده می‌گیرند). چه آدرس آی‌پی می‌تواند به رابط روتر B اختصاص داده شود؟
ابتدا بدانید که CIDR /22 برابر با 255.255.252.0 است که اندازه بلوک 4 را در اکتت سوم ایجاد می‌کند. از آنجایی که 17 به عنوان آدرس آی‌پی رابط ذکر شده است، محدوده آدرس‌های در دسترس 16.1 تا 19.254 است، بنابراین در این مثال، آدرس آی‌پی رابط S0/0 روی روتر B می‌تواند 172.16.18.255 باشد، زیرا در این محدوده قرار دارد.
اکنون باید یک آدرس شبکه کلاسیک پیدا کنید که دارای یک شناسه شبکه کلاس C باشد. همچنین، باید یک زیرشبکه قابل استفاده برای هر شهر فراهم کنید در حالی که تعداد کافی آدرس میزبان قابل استفاده برای هر شهر مشخص شده در شکل زیر نیز موردنظر است. ماسک شما باید چه مقداری باشد؟
در واقع، این احتمالا ساده‌ترین کاری است که قرار است در این مطلب انجام دهیم. من 5 زیرشبکه مورد نیاز را می‌شمارم. البته، دفتر Wy به 16 کاربر نیاز دارد. نکته مهمی که باید در این زمینه به آن توجه داشته باشید این است که همیشه به شبکه‌ای نگاه کنید که به بیشترین تعداد میزبان نیاز دارد! چه اندازه بلوکی برای دفتر Wy مورد نیاز است؟ پاسخ 32 است. شما نمی‌توانید از اندازه بلوک 16 استفاده کنید، زیرا همیشه باید 2 را کم کنید. چه ماسکی اندازه بلوک 32 را در اختیارتان قرار می‌دهد؟ پاسخ 224 است، زیرا این ماسک 8 زیرشبکه را فراهم می‌کند که هر کدام 30 میزبان دارند.
کلام آخر
اگر این دو بخش را به طور کامل مطالعه کرده باشید، قادر است تا حدود زیادی مشکلات رایج پیرامون آدرس‌های آی‌پی را برطرف کنید. البته، پیشنهاد می‌کنیم این دو مقاله را چند مرتبه مرور کنید و صبور باشید تا بتوانید در بلندمدت از مزایای این راهکارها بهره‌مند شوید. به طور کلی، پیشنهاد ما این است که چهار مرحله‌ای را که سیسکو هنگام تلاش برای محدود کردن دقیق محل وقوع مشکل شبکه و/یا آدرس‌دهی آی‌پی توصیه می‌کند، به یاد داشته باشید و بدانید که چگونه به طور ساختارمند برای رفع آن اقدام کنید. علاوه بر این، باید بتوانید با نگاه کردن به یک نمودار شبکه، آدرس‌های آی‌پی معتبر و ماسک‌های زیرشبکه را پیدا کنید.
همچنین، به عنوان یک قاعده کلی، پیشنهاد ما این است که مزایای ماسک‌های زیرشبکه با طول متغیر (VLSM) را مورد بررسی قرار دهید. VLSMها امکان ایجاد زیرشبکه‌هایی با اندازه‌های خاص را فراهم می‌کنند و اجازه می‌دهند یک شبکه بدون کلاس به شبکه‌های کوچکتر تقسیم شود که نیازی به یکسان بودن اندازه ندارند. این امر باعث استفاده کارآمدتر از فضای آدرس می‌شود، زیرا در بسیاری از مواقع، آدرس‌های آی‌پی با زیرشبکه‌بندی کلاسیک هدر می‌روند.
رابطه بین مقدار ماسک زیرشبکه و اندازه بلوک حاصل و آدرس‌های آی‌پی مجاز در هر زیرشبکه حاصل را نیز ارزش وقت گذاشتن را دارند. رابطه بین شبکه کلاسیک تقسیم شده و ماسک زیرشبکه استفاده شده، تعداد میزبان‌های ممکن یا اندازه بلوک نیز از موضوعات مهمی هستند که باید به عنوان کارشناس شبکه به آن‌ها دقت کنید. نکته دیگری که نباید به سادگی از کنار آن عبور کنید این است که هر زیرشبکه از کجا شروع و به کجا ختم می‌شود و کدام آدرس‌های آی‌پی را نمی‌توان به یک میزبان در هر زیرشبکه اختصاص داد.
فرآیند جمع‌بندی یا تجمیع مسیر (Route Aggregation) و ارتباط آن با زیرشبکه‌بندی را نیز موضوع مهم دیگری است که باید مورد بررسی قرار بگیرد. تجمیع، ترکیب زیرشبکه‌های مشتق شده از یک شبکه کلاسیک به منظور انتشار یک مسیر واحد به روترهای همسایه به جای چندین مسیر که اندازه جداول مسیریابی را کاهش داده و سرعت فرآیند مسیریابی را افزایش می‌دهد از مباحث مهمی هستند که هنگام پیاده‌سازی عملی شبکه‌ها باید مورد بررسی قرار گیرند.
یکبار دیگر برای درک بهتر موضوع به این نکته اشاره می‌کنیم که فرآیند تشخیص، رویکردی چهار مرحله است. چهار مرحله ساده‌ای که سیسکو برای عیبیابی توصیه می‌کند عبارتند از: پینگ کردن آدرس بازگشتی (loopback)، پینگ کردن کارت شبکه (NIC)، پینگ کردن دروازه پیش‌فرض و پینگ کردن دستگاه راه دور.
یک مشکل آدرس‌دهی آی‌پی را شناسایی و رفع کنید. پس از گذراندن چهار مرحله عیبیابی که سیسکو توصیه می‌کند، باید بتوانید با نگاشت و یافتن میزبان‌های معتبر و نامعتبر آدرس‌دهی شده در شبکه، مشکل آدرس‌دهی آی‌پی را تعیین کنید.
با نحوه کار ابزارهای عیبیابی که می‌توانید از میزبان خود و یک روتر سیسکو از آن‌ها استفاده کنید به خوبی آشنا شوید. دستور ping 127.0.0.1 پشته آی‌پی محلی را آزمایش می‌کند، در حالی که tracert یک دستور ویندوزی برای ردیابی مسیری است که یک بسته در یک شبکه بین‌المللی تا مقصد طی می‌کند. روترهای سیسکو از دستور traceroute یا به اختصار trace استفاده می‌کنند. دستورات ویندوز و سیسکو را اشتباه نگیرید. اگرچه خروجی یکسانی تولید می‌کنند، اما کاربردهای خاص خود را دارند. دستور ipconfig /all پیکربندی شبکه کامپیوتری را بر مبنای خط فرمان متنی نمایش می‌دهد، در حالی که arp -a (که بازهم یک دستور خط فرمان است) نگاشت آدرس آی‌پی را به مک آدرس در یک کامپیوتر شخصی نمایش می‌دهد.
نویسنده: حمیدرضا تائبی
اشتراک‌گذاری
مطالب مشابه
