نوعی حمله روی یک کامپیوتر است که شامل ارسال یک پینگ ناهنجار یا در غیر این‌صورت مخرب، به یک کامپیوتر میباشد. اندازۀ یک پینگ به‌طور معمول ۳۲ بایت (یا ۸۴ بایت با در نظر گرفتن سرآیند آی‌پی) است؛ در طول تاریخ، بسیاری از سیستمهای کامپیوتری نمی‌توانستند یک بسته‌ی پینگ که بزرگتر از بیشترین اندازۀ بستۀ پروتکل اینترنت نسخه ۴، یعنی ۶۵۵۳۵ بایت را مدیریت کنند. فرستادن پینگی با این اندازه می‌توانست منجر به خرابی کامپیوتر هدف شود. در پیاده‌سازی‌های اولیۀ مجموعه پروتکل اینترنت (به انگلیسی: TCP/IP)، این اشکال به سادگی قابل سوءاستفاده کردن بود. این سوءاستفاده، طیف گسترده‌ای از سیستم‌ها را تحت تأثیر قرار داد، مانند یونیکس، لینوکس، مک اواس، ویندوز، چاپگرها و مسیریابها. با این حال، اکثر سیستم‌ها از سال ۱۹۹۷ تا ۱۹۹۸ درست شده‌اند، بنابراین این مشکل عمدتاً تاریخی است. به‌طور کلی ارسال یک بستۀ پینگ ۶۵۵۳۵ بایتی، پروتکل اینترنت نوشته شده در RFC 791 را نقض خواهد کرد، اما بسته‌ای با این اندازه در صورت قطعه‌قطعه‌شدن (به انگلیسی: Fragmentaion) می‌تواند فرستاده شود؛ هنگامی که کامپیوتر مقصد بسته را دوباره سر هم می‌کند، ممکن است یک سرریز میانگیر (به انگلیسی: Buffer overflow) رخ دهد که اغلب منجر به از کار افتادن سیستم می‌شود. در سال‌های اخیر، نوع متفاوتی از حملۀ پینگ شایع شده‌است؛ سیل پینگ (به انگلیسی: Ping flooding)، قربانی را با بیشترین ترافیک پینگ غرق می‌کند طوری که ترافیک معمولی نتواند به سیستم برسد(یک حمله محروم‌سازی از سرویس پایه).
